Tüprag’taki çalışma hayatım uzun dönem stajyerliğe başvurmamla başladı. Stajyerliğe Kabul edilinceye kadar çeşitli aşamalardan geçtim. En zor olan kısmı ise mülakattı. Mülakatta genel kültürle birlikte mühendislik alanından sorular cevapladım. Aşağı yukarı yarım saat sürmüş olsa da müdürlerimizle tanışmış olmak ve onların sorularını cevaplamak heyecan vericiydi.
Efemçukuru’na ilk gelişim 3 Hazirandaydı. Burada diğer stajyer arkadaşlarımla tanışıp yerüstünde iş sağlığı ve güvenliği biriminde 2 gün boyunca eğitim aldık. Şirkette çalışacak ve yeraltına inecek herkes için zorunlu olan eğitimlerdi bunlar. Genel olarak maden sınırları içinde nasıl davranılacağı, acil durumlarda nasıl hareket edileceği ve madenin genel kurallarının anlatıldığı bir dizi eğitimdi. Eğitim süreci sonrası maden binasına geldim. Sıcak bir ortamda meslektaş mühendislerim ve amirlerim ile tanıştım. Artık yeraltına inme vakti gelmişti. Bir ay boyunca madenin üretim kısmının yani yeraltında işlerin nasıl ilerlediğini öğrenmeye başladım. Üretim bölümde delme-patlatma, hazırlık ve nakliye ana konular olmak üzere eğitildim. İlk defa yeraltına burada indiğimden dolayı alışmam beklediğimden biraz daha uzun sürdü. Bir ayın sonunda teknik ofiste eğitim görme fırsatı yakaladım. Teknik ofis, üretimle ilgili her detayın planlandığı yer olduğu için çalışması daha keyifliydi. Teknik ofiste kaya duraylılığı ve tahkimat alanının yanı sıra delme patlatma planlanmasında görev aldım. Kaya duraylılığı ve tahkimat konusunda Muammer Berber, delme patlatma alanında ise Zekeriya Demirci bildikleri her konuda bana yardımcı oldular.
Bu süreç, daha doğrusu iş hayatına atılma süreci başından beri zor olmuştu. Üniversite hayatından daha disiplinli olan kurumsal hayata geçiş aşaması kolay değildi. Üniversitede hayatı kendime göre ayarlarken artık hayatı çalıştığım yere göre ayarlamam gerekiyordu. Staj boyunca aynı duyguları stajyer arkadaşlarım da yaşadı. Herkes işe alınıp alınmayacağını düşünüyordu. Bu düşünceyle birlikte gelecek kaygısı da beliriyordu. Bu düşünceler ve iş hayatının koşuşturmacası stajın son gününe kadar birlikte devam etti. En heyecanlı günlerden biri stajın son günüydü. Artık işe alınıp alınmayacağımız belli olacaktı. Kararın belli olmasını beklerken insan kaynaklarına indik ve beklemeye başladık. Kısa ama heyecanlı bir bekleyişin ardından bazı arkadaşlarımla birlikte işe alınacağımı öğrendim. Artık öğrencilik hayatım tamamen bitmişti. Önümdeki uzun iş hayatı başlamıştı.
İşe girişimle birlikte bir süre daha teknik ofiste çalışmaya devam ettim. Bu sefer tahkimat ve delme-patlatmanın yanında raporlama alanında da çalıştım. Süreç boyunca farklı mühendislik alanlarında çalışmak sorunlara farklı bakış açılarıyla yaklaşmamda bana fayda sağladı. Teknik ofis günlerim üretim kısmına geçmemle birlikte sona geldi. Üretime geçmenin en zor yanlarından biri vardiyaya başlamaktı. Gece vardiyasına alışmak özellikle gece 12 sabah 8 çalışma saatlerine alışmak gerçekten zordu. Üretim kısmında öncelikle yeraltı vardiya amiri olarak yetiştirilmeye başladım. Staj zamanımda görüp öğrendiklerime ek olarak daha kapsamlı ve daha derin bir eğitim sürecine geçmiş oldum. Öğrendiklerim yeterli değildi çünkü sadece bilgi birikimimin yanında insan yönetme ve liderlik konularında da deneyim sahibi olmam gerekiyordu. Yeraltı vardiya amirliği eğitiminin yanında kontrol odası vardiya amiri olarak eğitim gördüm ve çalışmaya başladım. Kontrol odasında vardiya amiri olarak çalışmak, yapılan üretime geniş bir çerçeveden bakma imkanı sundu. Şu anda hala yeraltı vardiya amiri olarak eğitim görmeye devam etmekteyim. Tüm bu süreç, zorlayıcı geçmiş olsa da olduğum yere baktığımda doğru kararı verdiğimi düşünüyorum.
